Ik ben pas 55 jaar geworden. Wat is daar zo bijzonder aan, zul je je waarschijnlijk afvragen. Nou, dat zit zo: ik voel mij gezond, ik werk nog met plezier, ik studeer en ik heb nog een hoop plannen voor de toekomst. Ik ben daarin niet uniek. De midden-vijftigers om mij heen werken ook nog steeds en hebben ook plannen. Sterker nog: zij veranderen van werkgever, beginnen een eigen bedrijf, lopen marathons, promoveren en een enkeling wordt opnieuw vader. Je vindt dit niet bijzonder? Goed zo, houden zo!
Toen ik 55 jaar werd realiseerde ik mij dat dit de leeftijd was dat medewerkers - in het eerste bedrijf waar ik werkte - met de VUT gingen. Dat wil zeggen: voor zover zij niet op vroegere leeftijd al met de WAO waren afgevloeid, zoals dat zo mooi heette. Begin negentiger jaren lag de focus bij cao-onderhandelingen nog steeds voor een groot deel bij het verlagen van de uittreedleeftijd. Vroeg stoppen met werken was het mooiste wat er was en vakbonden en werkgevers vonden elkaar hierin.