Na twee hersenstaminfarcten moet het roer om. Samen met zijn vrouw Truus en hun drie Chihuahua’s verblijft Arno in de zomerperiode in hun nieuwe chalet op een vakantiepark in het bosrijke Ommen. Daar vertelt hij wat hem in de afgelopen jaren is overkomen en wat zijn plannen voor de toekomst zijn.
Rollercoaster van hoop en twijfel
Arno zit nog steeds in een re-integratietraject. Arno: "De afgelopen jaren waren een soort rollercoaster. Hoop en twijfel wisselden elkaar in sneltreinvaart af. Oude zekerheden verdwenen ineens en ik moest op zoek naar de nieuwe Arno. Eén ding is nu wel zeker: terugkeren als vakbondsbestuurder is door de hersenschade helaas niet meer mogelijk. Dat werk kan ik niet meer aan. Ik ben nu in afwachting van een arbeidsdeskundig onderzoek en ga op zoek naar wat ik nog wel kan en welke mogelijkheden er zijn. Ik ben fysiek zo sterk als een beer, maar mijn hoofd legt mij beperkingen op."
"Ik kreeg mijn eerste hersenstaminfarct in november 2017. Zo maar ineens. Ondanks alles heb ik toch nog enorm geluk gehad. Veel mensen overleven een hersenstaminfarct niet of komen er lichamelijk zeer beschadigd uit. Wat volgde was een revalidatie van elf maanden, waarvan zes maanden in Duitsland.
Ik heb er alles aan gedaan om mijn werk als vakbondsbestuurder zo snel mogelijk weer op te pakken. Na 18 maanden kreeg ik mijn oude werkpakket terug. Voor de werkgeversvereniging WENB ben ik verantwoordelijk voor de sectoren PLb, NWb, TSO (TenneT) en Breedband & Telecom. Verder had ik nog een aantal kleinere cao’s buiten de WENB."
Het probleem zit in mijn hoofd
"Ogenschijnlijk ging het best goed. Zeker in het begin kon ik nog veel op mijn ervaring en kennis teren. Diep van binnen merkte ik echter dat het toch allemaal niet zo best meer ging. Het verwerken van nieuwe kennis ging mij slecht af. Ik kon eenvoudigweg niet meer al die stukken, die in een cao-proces voorbij kwamen, lezen en ook nog onthouden.
In een cao-proces moet je situaties inschatten, woorden van anderen analyseren, zelf een passende reactie formuleren, vooruitdenken en een strategie bedenken. Ik probeerde het wel, maar het ging gewoon niet meer. Het probleem zit in mijn hoofd. Door de schade aan mijn hersenen kan ik niet meer wat ik wil. Ik heb moeite met lange teksten lezen, concentratie is lastig, ik heb last van licht- en geluidsprikkels en mijn ogen kunnen niet altijd goed focussen. Al met al heb ik zestien mentale/psychische beperkingen. Ik heb dit heel lang niet willen weten, laat staan accepteren."
Tweede hersenstaminfarct
In november 2020 kreeg ik een tweede hersenstaminfarct, vertelt Arno. "Doordat ik snel in het ziekhuis was, heb ik deze keer gelukkig geen extra hersenschade opgelopen. Mentaal is zo’n tweede infarct wel een enorme klap. Je gaat toch denken wanneer komt de derde? Je gaat daardoor ook anders tegen het leven aankijken. Zaken worden ineens een stuk betrekkelijker. Elke dag kan zomaar de laatste zijn. Als ik even wegga, dan geef ik mijn vrouw altijd eerst een kus. Je weet immers maar nooit.
Wat mij is bijgebleven van de perioden dat ik in het ziekenhuis lag, is de aandacht die ik met name van de werkgevers heb gekregen. Toen ik in het ziekenhuis lag vroeg het verplegend personeel aan mijn vrouw Truus of ik soms een bekende Nederlander was. Zoveel bloemen en kaarten had ik gekregen. Dat heeft mij enorm goed gedaan."
Opnieuw beginnen
"Na het tweede hersenstaminfarct heb ik geprobeerd om mijn werkpakket weer op te pakken. Het klinkt misschien raar, maar de coronaperiode heeft mij nog een tijd lang gered. Ik hoefde niet te reizen en digitaal vergaderen is een stuk minder vermoeiend dan fysiek naar mensen in een ruimte te luisteren. Het einde van de coronaperiode betekende weer veel reizen en vergaderingen bezoeken. Dat was gewoon niet te doen. In mei 2022 viel ik door de mand.
In overleg met mijn manager en de bedrijfsarts is mijn werkpakket verkleind en kreeg ik een coachingtraject met een nah-coach (niet aangeboren hersenletsel). Sinds 1 januari van dit jaar mocht ik maar 18 uur per week werken. Dit leek ons wel een goed idee, want het zou extra rust brengen om te herstellen. Maar in de praktijk bleek dat niet zo te werken. Ik ben en blijf nu eenmaal Arno hè?
Ik doe de dingen het liefst 130% en als het even kan nog meer. Ik ga er altijd voor, niets doen is niet mijn ding. Ik doe het vakbondswerk met hart en ziel; dat kan ik gewoon niet in deeltijd doen. Ik blijft daar toch, ook op de dagen dat je niet zou hoeven te werken, wel mee bezig. Ik blijf altijd bezig met mijn werk. Voor mij werkte die deeltijdoplossing dus niet. Ik kan simpelweg na een dag niet de knop omzetten.”
Het is heftig om mijn beperkingen te erkennen
"Het coachingtraject was best moeilijk voor mij als binnenvetter. Ik ontkende en verzweeg mijn beperkingen. Ik ben een ex-militair; je weet wel, een echte bikkel. Niet zeuren, gewoon doorgaan. Nu moest ik mijn beperkingen voor mijzelf herkennen, vervolgens erkennen en deze dan ook delen met anderen. Moeilijk, maar ik heb er wel veel baat bij gehad. Het helpt om de dingen op een rijtje te zetten, afscheid te nemen van zaken die onmogelijk zijn geworden en je te richten op nieuwe mogelijkheden. Het is wel een heftig proces waar ik doorheen moet."
Ik ga het werk als vakbondsbestuurder enorm missen
"Ik hield van het werk als vakbondsbestuurder. Het is werk waarbij je verschil kan maken. Ik vond het mooi om met de werkgevers samen te werken. Je moet daarbij pragmatisch zijn en elkaar af en toe wat gunnen zonder de lange termijn doelen uit het oog te verliezen. Ik kijk terug op veel mooie cao-trajecten waarin we gezamenlijk als cao-partijen mooie resultaten hebben bereikt. Ja, dat werk ga ik ontzettend missen."
De toekomst?
In de zomer heeft Arno acht weken vrijwilligerswerk gedaan in het vakantiepark. Arno: "Zonder mentale of psychische druk een beetje grasmaaien, met de shovel grond verzetten, helpen bij de schoonmaak van de huurhuisjes of klussen voor de technische dienst. Vaak fysiek werk. Het maakte mij allemaal niets uit. Het is leuk werk en levert veel contacten met mensen op. Dat doet mij goed. Ik sport ook veel en maak met mijn mountainbike mooie tochten.
Ik weet niet wat ik in de toekomst kan, mag en ga doen. Daar ga ik de komende tijd achter komen. Het zal vast iets met mensen zijn. Ik vind het heerlijk om in een team te werken. Met elkaar dingen voor elkaar krijgen! Daar ben ik van. Of het nou gaat om met elkaar de zaak aan kant te krijgen op een vakantiepark, of samen tot een cao te komen, het maakt voor mij eigenlijk niet zo veel uit. Maar het moet wel kunnen en duurzaam zijn, want ook ik wil gezond oud worden."
Tot slot
Famous last words? Arno denkt even na: "Vind ik moeilijk, ik weet zo gauw even niets." Gelukkig helpt zijn vrouw Truus hem: "Learn from yesterday, dream about tomorrow, but live today! Dat is mijn motto, dat helpt ons er iedere keer weer doorheen." Arno: "Ja, dat is wel mooi, zo gaan we het doen."